Over een maand insjallah! - op 20 oktober - vertrek ik voor vijf en een halve maand naar Afrika. Naar mijn mensen in het dorp Gunjur in het zuiden van Gambia. Acht en een halve maand heb ik ze moeten missen en zij mij. Het hoort erbij.
Twee
levens leiden in twee werelddelen lijkt gecompliceerder dan het is.
Hoewel er wel een verschil is tussen het dáár of híer thuiskomen. Daar
ben ik 1-2-3 gewend. Hier kan het soms weken duren eer ik gewend ben aan
het leven in mijn eentje tussen vier betonnen muren. Niet voor niets
verhuis ik dan weer zo snel mogelijk naar Vlieland.Weer onder de mensen
en buiten zijn. Toch is mijn huis in Amsterdam niet alleen maar
eenzaamheid en koud. Ik heb alles wat mijn hartje begeert en kook
dolgraag voorde buren die een maaltijd af komen halen. Uitgaan doe ik
niet want te duur, maar genieten van fietsen door de duinen en zwemmen
met de moslim-meisjes vind ik heerlijk.Amsterdam - Vlieland - Gambia , ze zijn niet met elkaar te vergelijken en daar zit hem nou juist de kneep. Het andere trekt. Ik heb een bloedhekel aan saai en een voorliefde voor uitdagingen.
Natuurlijk rijst de vraag weer "wat ga je daar doen?" Tja, dat zal zichzelf wel wijzen is mijn ervaring. Ik hoef geen plannen te maken want dat levert alleen maar frustratie op. Ze bleken in het verleden om diverse redenen niet of nauwelijks uitvoerbaar te zijn; middelen ontbraken of wat-dan-ook. Toch heb ik een plan: werken aan de Roundhut zodat ik daar in januari op mijn 65ste verjaardag een feestje kan geven. Dat zuig ik nu ter plekke uit mijn duim, maar is daarom nog niet zo'n slecht plan. Verder probeer ik 1of 2 keer per week op de Preschool langs te gaan, al is het maar om de juffen wat aandacht te geven en te stimuleren. Ik blijf contactpersoon voor onze stichting Happy Gunjur en zie er nu al naar uit dat Tien1 - ik ben nummer 2 - naar Gambia komt om de winkel in te richten voor de ingezamelde kleding etc. Wat betreft "het helpen van mensen in nood' kan ik kort zijn: ik heb een jeep. Dus als er nood aan de man is weten ze me te vinden. Zoveel is zeker.
Ik zal het heerlijk vinden om mijn vriend Tapha weer in de armen te kunnen sluiten, sponsordochter Mama te knuffelen, kleinzoon Malang hoog in de lucht te tillen en zijn moeder - 'my sista' Matou - te omarmen.
Ik hoop dat ik mijn lieve vrienden,familie en andere bezoekers hier een stukje van mijn leven-tussen-de-Gambianen kan laten zien. Welkom!
