Zonder dat ik er erg in had deed ik mijn naam eer aan: over
TIEN dagen vertrek ik eindelijk naar Gambia. Ein-de-lijk.. na weken van turen
naar de wond op mijn been door zowel de verpleegkundige, artsen en ikzelf. Opeens ging het hard. De wijkverpleegkundige
had het elke-dag-wond-verzorgen al terug
gebracht naar om-de-dag. De rest deed ik zelf volgens haar aanwijzingen. Eergisteren
kwam ze met nieuw verband: honingpleister. Dat was precies waar mijn been zin
in had. Toen na een dag bleek dat het er opeens veel beter uit ging zien
smeerde ik de hele boel maar in met honing. En zojuist kwam het verlossende
woord van haar: jij kan weg hoor op 1 december! Ik kon haar wel omhelzen ( maar
dat doe je niet).
Ach wat ben ik die vrouw dankbaar. Hoe ze mij er doorheen
gesleept heeft.. een Topprestatie! Dank! Dank! Dank!
En nu kan ik opnieuw gaan pakken. Want inmiddels heb ik geen
idee meer wat ik destijds in mijn koffer gedouwd heb. Van enthousiasme kan ik bijna
niet schrijven. Ik struikel over de toetsen en wil het liefst uit het raam
hangen en schreeuwen: ik ga!!!
En mijn woonverblijf in Gambia? Maandag schijnt de deur in
de Roundhut gezet te worden. Of er inmiddels tralies of iets dergelijks voor de
raamopeningen zitten.. geen idee. Het
eerste nachtje zal ik toch wel ergens anders bivakkeren. Waar? Ook geen idee.
Want het moet natuurlijk wel spannend blijven ;-)
