In het vliegtuig. Kwart voor zes in de middag. Nog uren te gaan zonder interessant boek of lekkere muziek. Gaat het niet rechtsom dan gaat het linksom. En dus zit ik met de laptop op het opklaptafeltje voor me om muziek te kunnen luisteren. De iPod heeft waarschijnlijk aangestaan onderweg en begaf het na een hoofdstuk van een luisterboek. De drank die ik thuis al besteld had bij de vliegtuigmaatschappij, schittert door afwezigheid. Wel betaald, maar niet afgeleverd. De stoel met beenruimte bleek op papier opeens een heel andere plaats te betreffen. Etc etc. "Kan ik u iets aanbieden misschien om over de teleurstelling heen te komen?" Inderdaad, dat kunt u, want ik ben flink sjagrijnig geworden.
Het moest een ontspannen vakantie van vier weken worden. Bij Tapha in Gambia en de hondjes. Met kleinzoon Malang en sponsordochter Mama. Geen problemen. Zon, zee en gezelligheid. Alle narigheid die ik in april achterliet op een stokje. Maar daar gaat de telefoon. Tapha op Whatsapp. De hondjes, ze zijn weg. Ik probeer de half afgebroken woorden aan te vullen, het verhaal rond te maken. Maandagavond waren ze er nog. Dinsdagochtend waren ze weg. Er gaat direct een alarmbel rinkelen. Het is woensdag. Nergens krijgen ze zulk heerlijk eten als thuis in de Roundhut. Ze hadden allang terug moeten zijn. "Iemand draait ons een loer" gaat er door me heen. In een klap staat me de ellende voor de geest waardoor ik zo gauw mogelijk weg wilde in April. Vrienden waren vijanden geworden. De Roundhut een wankel bezit, gebouwd op andermans grond. Met alle ellende van dien.
De hondjes, gestolen, weggenomen. Door wie? Niets zo erg als een onzichtbare vijand. Tapha komt nauwelijks uit zijn woorden. Waren we voorheen verrukt elkaars stemmen te horen, nu vragen we niet eens naar elkaar. De hondjes, zijn ze er al?! Ben je naar de politie geweest?! Nee ze zijn er nog niet. Ja naar de politie.
En nu zit ik hier in het vliegtuig en vraag me met angst en beven af wat me nog meer boven mn hoofd hangt. Doen of er niets gebeurd is. Doen alsof ik een vakantie tegemoet ga met mn geliefde. Voor het eerst 'naar huis'. De tranen beginnen zich op te dringen, ze zijn niet langer tegen te houden. Loslaten en laten komen wat komen gaat. En nu dan maar muziek luisteren via mn laptop. Concha Buika zit hees "..Llora cada dia, Olvida mas y mas... "
Tranen van een ander. Altijd goed voor troost.
update zondag 31mei
Freedom is terug! Na een week zoeken - Tapha elke dag lopend fietsend met groepen kinderen en ik samen met Tapha met de auto gisteren - werd er gisteravond opeens op de deur geklopt. Eeen seconde later was de stilte in de Roundhut omgeslagen naar een gejoel en geblaf, gejank en geschreeuw: de kinderen hadden onze vijf maanden jonge hond ontdekt in een feestende menigte. Wij waren daar ook geweest maar niets gezien. "Stomme hond! Stomme hond!"kroel ik hem over zn koppie en weet van gekkigheid niet hoe ik hem aan wil halen. Na tientallen keren "lieve stoute schat! Stom hondje! Waar was je nou? Waar is je zusje?" etc etc, vlecht ik van touw een riem in elkaar. Want los is geen optie meer. Hij doet zijn naam eer aan: Freedom, en zal altijd elders door de bush willen rauschen.
Moeder Sally was flink sjagrijnig tegen haar zoon. Ze beet hem en bromde, stootte hem af. Pas later nam ze de moeite om eens aan hem te ruiken en kon Freedom eindelijk met zijn snuit bij de hare in de buurt komen. Uitgehongerd viel hij aan op de brokjes en na heel veel aanhalen en lieve woordjes zakte ze naast de bank op de grond in slaap. Ik ook. Gebroken van het doorkruisen van verlaten compounds, over hekjes springend met Sally achter me aan, onder prikkeldraad door kruipend om op een verlaten weggetje totaal niet meer te weten waar ik haar of de achtergelaten jeep zoeken moest.. gebroken en kapot viel ik met het touw in mijn hand in slaap op onze harde 'bank', een eenvoudige brits van gevlochten riet en palmsticks.
De eerste 'maaltijd' zat er juist op: een pakketje in aluminiumfolie met spaghetti en kip van Nando's. Lauw maar goed genoeg als maagvulling. Was ik na het geld wisselen meteen groenten op de markt gaan halen - okra, tomaat, aardappel, sla, kool, pepers en wortelen - ik was te uitgeput om meer te doen dan het op een blok ijs in de koeler te leggen. Morgen ga ik het buurmeisje strikken in de hoop dat zij tijd heeft voor ons rijst te koken voor kontong, de hoofdmaaltijd van de dag.
Vakantie, dat ik überhaupt op het woord kom als ik denk aan naar Gambia gaan. Werken! De put had Omar afgebroken maar nog niet opgebouwd. Levensgevaarlijk ligt die open en bloot - minimaal 25 meter diep - en je moet er niet aan denken wat er kan gebeuren als we daar water zouden halen. Dat laatste blijkt dan ook niet aan de orde. Tapha haalt water bij de kraan elders in het dorp. Heel luxe wassen we daar ons nu ook mee. Maar hoe hij de bananenplanten tot nu toe bewatert is me nog niet duidelijk. Wel was me duidelijk dat het meteen opgebouwd moet worden. Gelukkig heb ik maanden de tijd gehad om over mijn en andermans zonden na te denken. Mede doordat de hondjes weg waren gelopen of misschien wel gestolen, besloot ik te proberen met zoveel mogelijk 'vijanden' weer 'vrienden' te worden. Ik had Omar, de landeigenaar en voorheen mijn contactpersoon en goede vriend, daarvan telefonisch op de hoogte gebracht. Hij klonk blij. Of hij dacht dat zijn vrouw Oumi ht leuk zou vinden als we het verleden verder vergaten. Verrukt sloeg zijn stem over "Yes please! Thank You!" Het is iets met stroop en azijn wat me op dit idee bracht en het werkt! Misschien dat heel veel later we dan toch nog eens over de grond onder de Roundhut kunnen gaan praten.
De put dus. Marena de metselaar is dolblij met mijn komst. Met open armen rende hij op me af en kroop met zijn neus ongegeneerd in mijn hals. Toen ik hem vroeg of hij de put wilde gaan maken vandaag, leek de compound te klein voor zijn dansje. Vandaag dus cement halen, drie zakken, zodat hij kan beginnen met blokken maken, een soort stenen waarmee je een muur kan metselen. Boven de put moest een vierkante opbouw komen van ongeveer een meter hoog. Omar heb ik gesmst of hij het er mee eens is dat ik het regel.Maar eigenlijk hoef ik het antwoord niet af te wachten. Wie in Gambia krijgt er nou een put opbouw in de schoot geworpen?! Het is uiteraard eigen belang. Als Marena klaar is daarmee mag hij de veranda af gaan bouwen. Werk voor hem, want hij heeft een groot gezin te onderhouden.
Toch wel erg praktisch als je de problemen in het verleden even kunt vergeten ( "ik besteed geen cent meer aan de roundhut").. Het gaat dus een werkvakantie worden. Maar wel met alsmaar zon zon zon! Heerlijk! En Tapha komt ook weer langzaam in zijn normale doen. Wel zo plezierig als je eigenlijk lovers bent ;-)
