Achter de kippengaas toonbank is de shopkeeper mijn ontbijt aan het maken. Local. "Buro-half mayonaise anin pompetero". De eieren komen mijn neus uit dus deze keer maar eens een gekookte aardappel tussen het brood laten prakken. Achter me dringt een jongen naarvoren. Door het luikje gooit hij een sigaret naarbinnen. "Rizla .. bla bla bla". Ik kijk hem verstoord aan. "Oembato! Wacht! Cannot you see the man is busy?" Een zware dranklucht vult de shop. "You drink too early" waarschuw ik hem. Het is tegen dovemansoren. Ik weet het. Maar zoals met veel dingen die ik weet, probeer ik toch soms te 'corrigeren'. Hij mikt een dalasi door het luikje en weet van geen wachten. Zucht, laat maar Tien. Verspilde moeite.
Even later keer ik heimelijk met mijn twee verpakte broodjes, attaya en suiker terug naar Taphas homeside. Eén voor Malang en één voor mij. Binnen opeten zeg ik. Want het is niet leuk voor de andere kinderen met een lege maag toe te kijken. Eindelijk hebben we hem weer eens opgehaald voor een paar dagen. Ik miste hem en hij mij. Toen ik een weekje weg was kwam hij voor weekend bij Tapha. Terwijl die aan het lassen was in de garage speelde Malang voor apparentice, Taphas assistent, en voelde zich een hele man met zijn vijf jaar. Bij mij kan hij klein zijn. Laat zich vertroetelen en in bad doen met heet water. Laat zich instoppen en voorlezen. Dit kind krijgt zoveel mogelijk een goed basis en dat werkt. Hij is slim, lief en sociaal. Legt veel uit aan andere kinderen. "He speaks like a man" klaagt zijn moeder lachend. "He explains me what is good and what is not." Mooi, tenminste één missie die niet faalt. De eerste vijf jaar van zijn hopelijk lange leven heeft hij geleerd wat affectie is. Je ziet het hoe hij met de hondjes omgaat. Lief aaien en babbelen, terwijl de kinderen hier gewoon zijn ze met stenen te bekogelen. De kindertjes waar hij mee speelt nemen het van hem over. "He is a wise kid" besluit zijn moeder tevreden. Ik beaam het en ben trots.
Ondertussen speel ik vanaf vandaag de 'directeur'. Zonder korte opdrachten duren de klussen te lang. En we hebben geen tijd te verliezen. Mócht Tapha toestmming krijgen om met me mee te gaan - begin deze week was ons beloofd komen ze met een beslissing - dan moet hij zondag aanstaande, of uiterlijk dinsdag, afreizen naar Dakar om het stempel in zijn paspoort te laten zetten op de Nederlandse Ambassade. In dat geval moeten we ook de Roundhut ontruimen en de spullen opslaan. Dat leek allemaal goed geregeld. Alles zou in Taphas kamer gaan, de jongens zouden elders gaan slapen. Maar eenmaal op de compound van Tapha leek het me geen gek idee eens te checken of de familie het daarmee eens is. Guess what.. men wist van niets. En men vond het ook geen goed idee. Shit. Waar moeten we met al onze spullen naartoe?!
Zijn oom wees op een hok waar wij onze kippen nog niet in opbergen. "I can make a floor" probeert Tapha me gerust te stellen. Ja leuk, je had al een cementen vloer in je kamer laten maken voor de opslag. Gaan we nu, een week voor vertrek, opnieuw beginnen? Ja dus. Hier is alles afhankelijk van vriendendiensten, tenzij je betaalt. Of fotoos van de werkende jongens maakt, dat werkt ook heb ik gemerkt. De razernij en de frustratie die over me kwam kan ik beter niet beschrijven. Wel hoe ik vervolgens het heft in handen heb genomen. Om vijf uur gistermiddag sjeesden we naar Brikama om golfplaat te kopen voor het 'car-house'. Wachten op vrienden hadden we geen tijd meer voor. Meteen maar hout voor een deur en het bijpassende kozijn om het kippen hok enigszins ontoegankelijk te maken. En vandaag aan de slag. Ik geef Saynee opdracht zand bij elkaar te harken zodat het gemengd kan worden met cement als de metselaar terugkomt. Die was zowaar vanmorgen al vroeg aanwezig , maar net zo hard weer vertrokken toen hij ons - nog niet - aantrof. Zucht. Tapha moet bellen met de man van de bush. De sticks waarop het golfplaat van het carhouse getimmerd gaat worden zijn nog in de maak. De palmboomstammen worden gespleten tot ze een aannemelijke dikte hebben. Geen bereik met de telefoon. Wachten dus. Zoals altijd. Je kunt hier niets forceren. En toch moet het. Met attaya en suiker kun je een hoop voor mekaar krijgen. Daar hoop ik dan maar op.
De zon staat alweer bijna op haar hoogst. Te heet de laatste dagen. Iedereen klaagt. Ik niet. Hou mezelf binnen tot het vijf uur is. Dan is het wel weer te harden.
MamToetie komt ook nog even een duit in het zakje doen. "Mama, I don't take breakfast. I am hungry". Alsof het ergens op slaat zeg ik "wait for Tapha, he come with charcoal" . Alsof die er wat aan kan doen met zijn houtskool. Ok, da kan ze thee water maken. Ik doe verder of mijn neus bloedt. Echt het beste hier,hoe onbegrijpelijk ook voor mensen in Europa.
De laatste zware loodjes, denk ik, en neem nog maar een Tramadol.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten