Ze zijn weer terug, de buurkinderen. Maar nu in een andere samenstelling. Er is een meisje bij. Aan haar tanden te zien zou ze een dochtertje van onze tokkende en sissende buurvrouw kunnen zijn. Die is overigens al een week niet meer naar de put gekomen. Haar moeder wijst op haar wang. Aha. Kiespijn. Toen ik laatst vroeg hoeveel het kostte - 60 dalasis - haalde haar moeder de schouders op en mompelde iets van 'salary' en nog wat Mandinkawoorden. Ik besloot het af te wachten want dat salaris zou ze binnen een dag krijgen van de Preschool. Daar werkt ze als kookster. Sindsdien niets meer gehoord. Prima, want ze moeten zichzelf bedruipen en ik kan niet altijd bijspringen.
"You come for the swingers?" vraag ik de kinderen die door Malang binnen gelaten zijn. Eigenlijk geen idee of dat het juiste woord voor schommel is, maar ze weten precies wat ik bedoel. Knikken hevig en racen naar de mangoboom waaraan ik twee schommels gehangen heb. Meer dan vier laat ik niet toe, dat weten ze. Met Malang erbij zijn het vijf, geen nood, er is genoeg te spelen. De puppies rennen rond sinds ik ze een half uur geleden uit het hondenhok bevrijd heb. Ze zijn zo snel, zigzaggen tussen je benen door en maken dat ik regelmatig bijna languit op de compound lig.
Het is verdacht stil opeens. ik ga naar buiten om poolshoogte te nemen. Daar komen de hondjes aanrennen van ver. De kids er achteraan. Aan hun serieuze gezichten meen ik af te lezen, in combinatie met hun armgebaren, dat de hondjes geprobeerd hebben te ontsnappen. Of zoiets. Malang, de kleinste van het gezelschap, heeft een afgebroken machete in zijn hand. Stoerdoenerij waar ik niets van wil weten. Zelfs babies spelen met machetes. Vind je het gek dat ze elkaar ermee afmaken als het oorlog wordt!?
Het waait erg vandaag. De zon is laat doorgekomen, maar toch was het te kil op het strand. Ok, ik ben niets meer gewend ;-) Vanochtend even naar mijn sponsordochter in Boboi Lodge gereden. Samen even de lakens uitgewassen die Malang onder gepiest had vannacht. Zij heeft een kraan met heus stromend water. Wat betreft water heb ik echt mijn langste tijd hier gehad. Mijn lijf is moe en doet zeer. Ik accepteer dan ook dat het hier in de Roundhut soms ronduit vies is. Na een keer moppen van de vloer kan je het water weggooien. Om dan weer naar de put te gaan.. pffht! Gisteren viel de pan met vis uit mijn handen. Ik ben gaan zitten en heb Sally geroepen, voor wie het bestemd was. "Sorry lieverd, vandaag eet je van de vloer". Zelfs zij leek het niet te kunnen geloven en aarzelde flink voor ze de vissenkop tussen haar tanden nam. Jammer dat ze niet dweilen kan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten