46 Afrika

Het is vijf uur in de middag. De zon staat al niet meer zo hoog aan de hemel. In Brikama is het een wirwar van komend en gaand verkeer. Daaronder valt alles: luxe 4 wheel drives, barrels die op de sloop niet zouden misstaan, ezels, razendsnele fietsers die er tussendoor slalommmen. En voetgangers natuurlijk. Het is een wonder dat het allemaal langs elkaar heen glijdt zonder ongelukken te maken.
Op de markt vechten de verkoopvrouwen om mijn aandacht. "Customer!!" roepen ze, omdat ze weten dat ik voor groenten kom. Ietsjes terug zit een vrouw stilletjes achter haar berg natgemaakte sla. Met een lach hoopt ze mij te lokken. Lukt. Zij is de enige die in de schaduw zit overdag en sla uit de schaduw heb ik liever dan halfgekookte in de zon. Nu is er geen hete zon op de markt. Toch koop ik bij haar. "Jelloe? hoeveel" vraag ik wijzend op de  langwerpige tomaten in allerlei kleuren en groottes. "Tang Tang " antwoordt ze lachend terwijl ze haar hand over een bergje van vier legt. Ok, 4 bergjes dan maar. En twee kroppen sla. Naast haar zit een oude vrouw met een berg natte mintbosjes voor zich. Of ik Nana wil. Tuurlijk, 5 dalasis. Ik houd de zak met sla open en ze legt de bosjes mint ernaast. Ik ontkom niet aan de andere verkoopsters. Koop nogmaals tomaten en wortelen. Bij weer een ander aardappelen. Klaar. iedereen tevreden. Helaas. " Hello! you forget!" Ik lach: "njato njato". Later, later. Wat nergens op slaat want ik ben klaar met mijn groentenaankoop.
Om me heen zie ik enkel lachende gezichten. Verkopers en klanten. Wat een verschil met het sjagreinige gedoe op mijn  compound. Het doet me goed. Lachen kan dus nog. Ik bestudeer de hoofddeksels van de vrouwen. Die varieren van een enkele mooi opgemaakte tiko tot een soort nijlonkous die het  ongevlochten haar moet bedekken. Een plastic  pruik die scheef op het hoofd zit en af en toe recht getrokken wordt. Het is een werkdag en we zijn op de markt. Mooi is voor andere gelegenheden.
Ik stuur Tapha naar een stalletje die ijzeren kisten verkoopt. Het aftellen is begonnen en ik wil alles straks in kisten hebben. Op slot. Ik hou me gedeisd achter de jeep. De verkoop lukt: 350 dalasis, zelfde prijs als vorig jaar. Een wonder, want de prijzen stijgen hier per dag.
Nog even suiker zoeken tegen een redelijke prijs en dan naar de 'supermarkt'. Een rommelig hok waar je tussen de kratten en dozen je boodschappen moet zoeken. Drie zakken melkpoeder, een rek eieren en biscuit. Koffie hoeft gelukkig niet want die bleek ik nog in een uithoek van de kast reserve te hebben. Desalniettemin 1000 dalasis armer. Achttien euro voor twee zakjes boodschappen. Alsof ik bij de AH voor de kassa sta.
Nog steeds is niets is wat het lijkt. Vrienden blijken geen vrienden. Lieve buurkinderen lachen je uit als je probeert ze van de compound af te sturen. Een manke toubab, hahaha, dat is pas leuk. Vooral als ze probeert je achterna te zitten om de poort te sluiten en de hondjes inmiddels toch ontsnapt zijn. Lol.
'sAvonds zit ik stil aan tafel. In het donker. Het plafond is halfaf. In de kamer is het een ravage. Stenen, cement, stof. De lichten zijn niet aangesloten. De hondjes hebben ondertussen  een gat in de omheining geknauwd en ik kan ze niet vangen noch het gat dichten. Teveel pijn in mijn lijf.  Ik heb er geen woorden meer voor. Als Tapha thuiskomt kan ik niets anders uitbrengen dan "It is too too too much". Uitjanken en opnieuw beginnen als altijd. Wat moet je anders?
De volgende dag gaat de zon gewoon op. Het stemt me hoopvol. Wie weet wordt alles dan anders. 
Dan komt onze metselaar Marena binnen. Zijn gezicht staat droevig. "Tha baby passed away". Shit. Een week oud. Hoe? Wat? Waar? Hij vertelt gelaten hoe ze van kliniek naar ziekenhuis gegaan zijn. En hoe het uiteindelijk zondag overleden is. Dat is pas erg! Het relativeert alles waar ik me mee bezig houd. Afrika.. it sucks sometimes..