We worden wakker door schorre stemmetjes die hele verhalen vertellen. Ik hoef er niet uit te gaan om me voor te stellen hoe de jongetjes op het rieten bed in de palo zitten met het grote boek vol plaatjes. De dubbele pagina met versierde cijfers is hun favoriet. Daarna de pagina met groenten. "Carrot! Supermee! Jabó!" Wortel! Kool! Ui!
Kóntong, lunch. Stuk gekookt en allemaal bijna dezelfde kleur vanwege de Maggiblokjes worden ze vergezeld met gefrituurde Bonkavis, waarbij de fijne graten haast niet te onderscheiden zijn van het bijna zwart geblakerde vel.
Het 1000-woordenboek in Engels en Nederlands. De Dino's en Rhino's worden door hun vingertjes aan gewezen. Ik herken woorden als 'sterk' en 'vechten' en probeer me hun verhaal voor te stellen. Even later klinkt de gisteren voor Malang aangeschafte kleine djembé. Voorzichtig, want wij slapen nog. Gisteren op het strand kwam de oude man weer op me af om wat spullen aan me te verkopen. "Yes yes, I know you now! Action!Cheap! Because no customers today. Set Saturn you know?!" Ja, daar weet ik inmiddels van alles van. Vanochtend vertrok ik met Malang en Mustapha naar Sanyang Beach. Alle winkels waren tot mijn verbazing dicht. Geen auto op de weg. Zeker een begrafenis. Maar bij de graveyard was niets te zien. Even bij Marijke aanwippen misschien? Aldaar blijkt ze weg voor een paar dagen. Ik bel haar. Waar ik sta? Bij jou voor de deur! " Maar hoe kan dat nou? Het is Cleaning Saturday! Je mag tot 1 uur niet rijden! Ben je niet aangehouden dan? " Niks gehoord of gezien, behalve de enorme knal bij Marijkes ingang. Daar is het zand een meterhoog opgestuwd om enigszins een doorgang naar haar compound te creëren. Helaas veranderde de jeep ter plekke in een zeilschip dat door het mulle zand recht op de afrastering van keiharde kromme palen afstevende. Bang!! En daarna de stilte, want de motor hield er meteen mee op. De jongetjes geschrokken achterin. Ik buiten om eveneens geschokt de eventuele schade op te nemen. Niets aan de hand. Tapha had juist van de week de bumper opnieuw gelast.
"Hee!" klinkt het naast me, wat zoveel betekent als 'we slapen nog'. Mandinka is een taal van commando's. He! Stop! Go!! Tapha heeft aanzien, direct stopt Malang met drummen. Vannacht werd ik wakker door gesnik, overgaand in hard huilen. "Tapha, wake up! Malang!" Want ook ik heb geleerd in commando's te spreken, zelf eruit gaan kan later wel. Eerst moet Tapha vragen wat er aan de hand is. Ik hoor hem streng vragen "Minó?! Minó?!". Malangs snikken lijkt er alleen maar erger van te worden. Ik worstel me onder het muskietennet uit en loop naakt naar de andere kamer. Daar staat het kleine mannetje tegenover Tapha te snikken in het felle WakaWaka licht. Met zijn knuistjes veegt hij het kwijl en de tranen uit zijn gezicht. Of hij misschien weer in bed geplast heeft, vraag ik. Dat zou kunnen verklaren waarom hij zo van streek is. Hij had beloofd het niet meer te doen. Alsof hij dat in de hand heeft! Ondanks de pijn in mijn rug til ik hem op. Hij begraaft zijn natte koppetje in mijn haar. "Ide, ide, ide.." Stop, stop, stop.. Het snikken wordt al gauw minder. "Vraag of hij misschien uit bed gevallen is" zeg ik tegen Tapha. Tapha herhaalt de vraag op strenge toon in het Mandinka. Ik voel Malang knikken. Zijn vriendje Mustapha is inmiddels ook uit het smalle bed gekomen. Hij staat er wat beschaamd bij. " Malang fall out the bed?" Hij knikt.
Nadat Tapha ze gisteravond in bad had gedaan - lekker met warm water - waren ze kletsnat en vrolijk onder het laken gekropen. Als lepeltjes lagen de jongetjes te giegelen op het naar nu blijkt te smalle bed. Het bredere bed had ik juist deze week op het andere gestapeld voor de opslag. Voorlezen hoefde niet want een minuut later waren ze al in diepe slaap. En nu is tijdens hun gewoel Malang eruit gedonderd. Als ik hem weer in bed leg kiest hij eieren voor zijn geld en gaat achterin liggen. Mustapha kruipt met zijn ruggetje tegen hem aan. Weg zijn ze weer, in diepe slaap.
Het is fijn als de jongetjes er zijn. Ze vullen de Roundhut met hun vrolijke zingen en hun eentonige, pas aangeleerde gebeden. Natuurlijk is het jammer dat ik altijd aan Tapha moet vragen wat ze allemaal vertellen,maar er is meer dan woorden. Een heen en weer zwaaiende wijsvinger en een bestraffende blik zeggen hen genoeg. "Mambeteja!" Dat is niet goed! Of: "Goed zo! Abetejata Bake!". En zo communiceren we het weekend vol. Vanavond brengt Tapha ze weer naar huis. Morgen moeten ze weer naar school. Maar pas na het avondeten, als het donker is. Want het verblijf bij Mamamusoo en Tapha moet zo lang mogelijk gerekt worden.
Pam-pa-dam-pa-dang. Malang drumt, zachtjes nog, maar vastbesloten. Tapha is er al lang uit en ik lig in bed te tikken. Pam-pa-dam-pa-dang.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten