Op het zandweggetje voor de kliniek staat Salieu's moeder ons al op te
wachten. Ze straalt, ik herken haar bijna niet. Haar man heeft geoefend
en ze doet haar armen hoog in de lucht. Dan trekt ze haar hoofd op zij
en kijkt er veelbetekenend bij. " En hij heeft buiten gezeten in de
rolstoel, in de zon!" vertaalt Salieu voor me. Binnen ligt zijn vader
strak voor zich heen te kijken. Maar hij antwoord "fine fine" als we hem
vragen hoe het gaat. We hebben chakry voor hem meegenomen. Liefdevol
hijsen ze hem overeind en zetten hem rechtop op de rand van het bed.
Eerst probeert hij zelf de lepel naar zijn mond te brengen. Als dat niet
lukt voert Salieu zijn vader de yoghurt met couscous. Hij smult.
Het is overduidelijk: we hadden geen beter beslissing kunnen nemen dan hem hier te brengen, in Bijilo Medical Clinic.
Iedereen die heeft geholpen om hem te verhuizen van de ene naar de andere kliniek: hartelijk dank namens Salieu en zijn ouders. En natuurlijk van mij!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten