42 tja

Wat moet of kan ik nog zeggen? Het is niet leuk meer. Eigenlijk al niet meer sinds de aanvaring met Omar. Ik wordt steeds ongeduldiger, moeier ook en steeds vaker boos op de jongens en eigenlijk op iedereen die in mijn buurt komt. Ik zou eruit moeten, maar daartoe mis ik energie en initiatief. Echt leuk wordt het toch niet, dus waarom je dan ook nog eens uitsloven om helemaal naar de beach te gaan waar het toch te winderig of te heet of te koud is. Het stormt al dagen. En niet alleen in mijn kop. De golfplaten van de Roundhut rukken aan de palmsticks van het dak. Dat vliegt er nog eens af als de golfplaten niet bijgeknipt worden. Gewoon netjes rond zonder enorme uitsteeksels waar de wind vat op kan krijgen. De timmerman die het dak gemaakt heeft moet dat doen. Volgens Omar heeft hij maanden geleden al beloofd het te doen. Ik verbaas me nergens meer over, maar het irriteert wel.
Gisteren zag ik hem opeeens bij ons op de compound staan. Klaarblijkelijk was hij ingelicht door Omar die ik gezegd had dat het dak nu eindelijk eens bijgeknipt moest worden. Is hij anders altijd jolig, nu hield hij zich flink gedeisd. De laatste keer dat we elkaar zagen zat hij middenin de job van ons plafond.  Toen daar opeens het bericht van Omar tussendoor kwam dat de grond niet aan mij verkocht zou worden, met een wederzijdse woedeuitbarsting tot gevolg, toen maakte de timmerman zich stilletjes uit de voeten om niet meer terug te komen. En nu is hij er weer. netjes op zijn vrijdags en duidelijk niet in werkkleding. Het kost wat moeite maar da nodig ik hem toch uit voor een kop koffie. Binnen. Wat zoveel betekent als "we spreken prive met elkaar". Niet dat ik ook maar een plan heb, maar dat komt vanzelf wel als we tegenover elkaar zitten.
Eerst hebben we het over de familie, dat hij de oudste is van zestien en dat hij ze allemaal onderhoudt. Belofte aan zijn vader op zijn sterfbed. Ik knik. Ja ja. Dan raap ik de moed bij mekaar en zeg dat ik het vervelend vindt dat hij destijds middenin de plafondjob geconfronteerd werd met de narigheid rond de grond. Tegen mijn zin, krijg ik het zowaar uit mijn mond dat hij het plafond af mag maken als hij wil. "Stop! is Stop!"zeg ik regelmatig tegen de jongens als ze opperen de grote en/of kleine karweitjes aan de Roundhut af te maken. En nu geef ik dan toch het startsein voor het plafond dat nog gedaan moet worden: de resterende helft. Weer matten bij bestellen. Wie heeft het nummer van de mattenman? Wie weet het nummer van de sticks-man? Matten en palmsticks moeten samen voor een plafond zorgen. Niet langer drie maal per dag vegen, dweilen en wat-al-niet.

Sprekend met Tien1 over dit alles - zij is hier twee weken voor de stichting -  adviseert zij me ook voorlopig zeker geen dingen meer aan de Roundhut te doen. En al helemaal geen watchmanhuis af te maken. Eerst maar eens afwachten wat er van Omars kant gebeurt of niet gebeurt. Ok, dat is duidelijk, een medestander. En daarmee is de tweede grote beslissing gevallen. Hopelijk geeft dat nu eindelijk eens rust.
Zucht, was ik maar een toerist.. met een boek op een bedje in de zon.

ps hier de beloofde niets-aan-de-hand fotoos