In een met blokken afgeschermde hoek van wat de veranda worden moet, wonen onze vier puppies Freedom, Justice, Liberty en Little Tin. Het is donker buiten en ik hoor Freedom hevig tekeer gaan. Toch niet weer mieren in hun 'hok' ? Toen we laatst om een uur 's nachts thuiskwamen van het Kartong Festival hoorden we een eensluidend gejank. Hun slaapplek bleek veranderd in een groot zwart mierennest. Een voor een moesten we de prikkende beesten tussen hun teentjes en uit hun vacht plukken voor ze in huis in een doos in slaap konden sukkelen.
De volgende morgen was ik al vroeg op om poolshoogte nemen. Het bleek het eten te zijn dat ze nog niet opgegeten hadden. Verdorie, hygiene, ik kan het niet vaak genoeg zeggen tegen de jongens. Als de boel niet schoon is krijg je problemen. Tot dan toe legden we opgedroogde rietstengels op de grond. In opdracht van mij - helaas bedenken ze het zelf niet - moest dat toch wel na een paar dagen verschoond worden. Het bleek een bende van ondergepieste lappen, mieren en poepstro. Woedend over zoveel onnodige extra problemen beende ik naar de jerrycan met peut. Ondertussen was Tapha zijn bed uit gekomen en zag met grote ogen hoe ik het veel te dure blik leeggoot over de mieren en de verdere rotzooi. Met een blik van "zo doe je dat" nam ik plaats op het lage muurtje en overdacht de situatie. Mijn woede was geenszins in verhouding tot de weliswaar bende in het puppy hok. Ik was al dagen woedend en waarlijk agressief. Gefrustreerd door een typisch Afrikaanse - eerste- ruzie met de eigenaar van de grond waarop mijn huis gebouwd is.
Vol ongeloof had ik een paar dagen daarvoor het ene na het andere onderwerp dat niets met de situatie te maken had aan gehoord en becommentarieerd. Wie denkt dat je met logisch nadenken en redelijkheid het kan winnen van een Afrikaan, die heeft het giga mis. Je verdoet je energie met proberen te begrijpen dat het een met het ander te maken heeft en uiteindelijk hoor je dagen later waar het in feite echt om ging. Om jaloezie tussen twee vrouwen. Je gelooft je oren niet.
De vrouw van de grondbezitter en de moeder van mijn geadopteerde kleinkind kunnen niet samen door een deur. Wat heet. De een is strontjaloers dat ik haar kind sinds de geboorte onder mijn hoede heb genomen en de ander is strontjaloers omdat de vrouw van de grondeigenaar voor ons mag koken en ik op hun grond een huis gebouwd heb. Ik weet daar allemaal niets van en kan zoveel onzinnigheid niet eens bij elkaar fantaseren. Maar hier is het een heus probleem. Jalozie is een ziekte waarvan ze zelf zeggen dat het 'in hun bloed zit' en dat ze er niets aan kunnen doen. Roddel en achterklap maken het nog een graadje erger.
En dus verbaast het me hogelijk dat me geweigerd wordt de grond onder de Roundhut te kopen zodat Tapha na mijn dood er kan blijven wonen. Met ogen groot van verbazing kijk ik van Tapha naar Omar die de boodschap komt brengen. Hij heeft me destijds weliswaar uitgenodigd om op zijn grond te bouwen, maar van deze vriendelijke geste is weinig over. Nu ik veranderd ben van "geen land willen hebben in gambia" tot juist wel om de Roundhut voor Tapha veilig te stellen, juist nu komt de familie op de proppen met de retorische vraag wie eigenlijk de eigenaar van al het gebouwde is. Mijn intuitie heeft me dus -op tijd/ te laat? op het idee gebracht misschien toch maar tot aankoop van de grond over te gaan. Overigens volledig absurd want ik zou even niet weten waar ik dat dan van zou moeten betalen. Maar dat terzijde. Het gaat voorlopig over het principe . En dat principe is nu - na een week van bijkomen, gereduceerd tot jaloezie om mijn kleinkind. Ik dacht een fantastisch motief te hebben om Tapha de Roundhut na te willen laten en deed er nog een schepje bovenop door te zeggen dat Malang dan gewoon samen met Tapha de weekends door kon brengen. De twee zijn allerliefst samen en Tapha is als een vader voor hem als hij bij ons is. Dat steekt. Dat killt. Dat vermoordt alles wat ik opgebouwd heb. Dat zorgt dat je woedend, gefrustreerd en uiteindelijk teleurgesteld en verdrietig op de rand van het puppyhok in elkaar zakt en ziet hoe de zon weer langzaam omhoog kruipt boven het land. Dit kan zo niet langer. Onze relatie gaat er straks ook nog aan als ik zo doorga.
Stilletjes maken we samen het hok schoon, steken de hens in het stro en de vieze lappen en maken houtskool aan voor koffiewater. Terug naar de dagelijkse beslommeringen maar. En proberen iets van deze dag te maken. Naar het strand met Malang die godzijdank niets van het gebeurde meegekregen heeft. Zonder het erover te hebben neemt Tapha plaats achter het stuur en rijden we gedrieen naar Sanyang. Daar val ik als een toerist op een bedje in slaap. Als ik wakker wordt zie ik Tapha met Malang spelen in zee. Niets is wat het lijkt. Tapha blijkt hem met een forse greep uit de golven gerukt te hebben. Raar lopend zie ik hem hand in hand met Malang terugkomen naar mij. Hij blijkt zijn rug verrekt te hebben . Dat kan er nog wel bij. De dag erop kan hij niets meer. Ik pomp hem vol met pijnstillers en verbiedt hem ook maar een theepot op te tillen. Gelukkig is er een bevriend stel langsgekomen dat me helpt met het bewateren van de cocospalmpjes en bananenplanten. De vrouw oefent het water ophalen uit de put en de man brengt de mmmers rond. Binnen vermaken hun kinderen zich met de enorme hoeveelheid speelgoed. Sinds hun vertrek een jaar geleden hadden de meisjes van drie en zeven niet meer met poppen gespeeld. En dan ook nog jonge hondjes! Ik beurde langzaam op en probeerde mijn nieuwe Afrikaanse strategie uit: no problem! nooit en te nimmer om niets! En altijd lachen en vooral liegn om wat je werkelijk aangaat.
Het heeft me over de streep getrokken. Het huis heb ik me mentaal weer toe geeigend. Een mooie die daar beslag op gaat leggen. En dood ben ik nog lang niet..
En wat gebeurt er ondertussen terwijl ik dit schrijf?! De dierenarts belt dat hij aan de weg staat. Als een gek probeer ik de jeep te starten om hem op te halen. De man heeft geen tijd om te wachten. Een uur later ligt Freedom uitgevloerd in een doos. Hij is gecastreerd buiten op de mat. De anderen hebben rabies injecties gehad.Sally kan niet eten van de stress om haar babies. Ik zei het al eerder: never a dull moment hier.
Koffie graag!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten