Aan iedereen ie aan mijn oproep gehoor heeft gegegeven: dank dank dank!
Onder andere dankzij jullie kon ik gisteren de uitgebreide rekening van het tweede ziekenhuis betalen. Deze was weliswaar 3x goedkoper dan de eerste, toch liep het met alle medicijnen en de fysiotherapie nog flink op. Ik heb nog een beetje over voor de nazorg maar niet genoeg. De stichting houdt me op de hoogte en liet me weten dat er af en toe nog wat binnen komt. Komt tijd, komt raad. "Dad" zoals ik Salieu's vader maar noem, moet nog zeker 4x terugkomen voor fysiotherapie.
De wonden zijn genezen en de katheter is goed geplaatst zodat hij daar geen pijn meer van heeft. Helaas loopt er veel niet of nauwelijks opgeleide verpleging rond in de Gambiaanse ziekenhuizen. Ze doen maar wat. Geven babies injecties bij het leven en staan allerminst verbaasd als zo"n babietje dan overlijdt. Of prikken in het donker eindeloos om een infuus aan te brengen, wat dan natuurlijk niet lukt. Nare toestanden. Helaas heb ik veel te veel gezien hier op dat punt.
Maar Bijilo Medical Clinic is een kliniek die ik vertrouw. Bovendien zit daar sinds kort een Nederlandse tropenarts samen met zijn vrouw. Tijdens de evaluatie die ik met hem had over "Dad" vertelde hij dat die waarschijnlijk ook mentale problemen heeft. Alzheimer is niet ondenkbaar gezien de vage reacties die hij vaak geeft. Veelal ook verward. Verder waren de spieren door dat ze niet gebruikt zijn ernstig in sterkte afgenomen en denkt de arts zelfs dat er sprake kan zijn van ... kan zelf niet op het woord komen (slaat het nu ook bij mij toe ? ;-) )
Anyway.. we hebben gedaan wat we konden en hopen op een rustige oude dag voor hem. Ik zal nog regelmatig poolshoogte nemen in Brikama, het dorp waar Salieu's ouders op een compound wonen. Ik doe geen foto van de woonomstandigheden hierbjj want dan zouden jullie geschokt zijn. Ik ben eraan gewend en neem het voor wat het is.
Ondertussen sleep ik mezelf voort met een been dat na de ziekenhuisopname nog steeds niet goed is. Veel teveel vocht en enkels van een olifant. De rit in de jeep op volledig doorgezakte stoelen gisteren - eerst naar de kliniek in de 'grote stad' en daarna nog eens naar de compound van 'Dad' en last-but-not-least toen nog eens in halfdonker naar huis- heeft me genekt. Ik kan even niet op of neer en ga plat met of zonder boek. Si gewricht.
Ondertussen zijn er altijd kleine dingen om van te genieten. De hondjes die vrolijk rondhuppelen of een kind dat geniet van spelen in het stoffige zand met een oud stokje. Dat en al die andere mooie en gelukkige momenten maken veel ellende goed.
Heel lief dat jullie direct reageerden op mijn oproep. Hartstikke bedankt allemaal! Dikke kus van mij, Tien
Geen opmerkingen:
Een reactie posten