Rust. Stilte. Alleen de wind die ruist door de mangobomen. Stilte na de storm. Want het was weer eens raak vandaag. Gisteren begon het al. Koorts en overal pijn. Wat nou weer?! De malariatabletten legde ik klaar en instrueerde Tapha voor het geval het door zou zetten. Malaria gaat keisnel. Voor je er erg in hebt ben je slap en half bewusteloos. Maar na een hazenslaapje zakte de koorts en was ik weer redelijk aanspreekbaar. Kopje thee erbij en door maar weer.
Vannacht echter werd ik gewekt door Sally die aan het kotsen was. De arme ziel is gisteren gesteriliseerd in de kliniek. Nog half onder narcose werd ze door de jongens thuis gebracht. Die hebben geen idee wat narcose is, dat ze afwezig op haar pootjes midden in de kamer staat te kotsen. Geen eten geven was dan ook mijn bevel min of meer. En spaarzaam water zolang het er toch weer uitkomt. En zo stond Tapha slaapdronken in zijn nakie (not done hier!) middenin de nacht buiten met Sally aan de riem. "Just follow up what she wants" en stond ik de overgegeven gal met wc papier op te vegen.
De volgende ochtend, vanochtend dus, kon ik niet op of neer. Was mijn been rood geweest dan was ik naar de kliniek terug gegaan met het idee dat de infectie weer opgevlamd was. Maar er was niets te zien. Dus hield ik het erop dat de hele zondag - weliswaar met een steunkous aan - op mijn poten staan misschien toch iets teveel van het goede was geweest. Plus daarop gisteren even flink geprobeerd te bewegen met mijn benen in het zwembadje van Project Lodge. Teveel dus.
Liggend in bed, ervan overtuigd dat ik de hele dag rust zou houden, kwamen de 'small and big jobs' vanochtend aangestormd. Dit moest gebeuren, en dat en dat en dat en wie gaat dat doen etc etc. Dus eruit. Op het muurtje buiten zit Tapha koffie te drinken met Salieu. Dat ze even daarvoor de tuin en de bananen bewaterd hebben is mij ontgaan. Het is elf uur. Binnen is het een bende en vies. De kots is opgedroogd evenals de gisteravond door Tapha gemorste koffie naast mijn bed. Ik ben de enige die er aanstoot aan neemt. Ik probeer Tapha te organiseren. Wat is je plan Wat doe je eerst? Wat dan? Wanneer haal je de vis op? Wanneer breng je de jeep weg om de koppelingsplaten te vernieuwen? Etc etc. Als hij weg is, ben ik het opeens zat en ga tekeer tegen Salieu. Het lijkt wel of ik een baas ben die jobs uitdeelt. Of een moeder die haar kinderen opdracht geeft. Is het luiheid? vraag ik me af. Eh.. nee.. Afrikaans. En Afrikaans zouden wij misschien wel lui of laks noemen, zij trekken zkker hun wenkbrauwen op als ik dit zal zeggen. Dus bedenk ik me hoe ik het wel aan zal pakken. Nooit kritiek in het openbaar geven aan je man, was het advies dat ik destijds kreeg. Wacht tot twee uur 's nachts in bed. Ja ik ben dr gek! Nu. En dus kies ik voor de middenweg, wel in de slaapkamer maar zodra Tapha terug is. Ik wijs hem op de vuile plek naast mijn bed. Waarom maak je het niet schoon als je morst. Geen woord. Het is niet makkelijk om kritiek te leveren. Na wat gefoeteren nauwelijks reactie van zijn kant gooi ik het roer om. Het heeft allerminst nut om hem kopschuw te maken. Ik wil immers verandering? Dus besluit ik verder met ons drieen te praten, als drie gelijke huisgenoten.
Zittend aan de tafel probeer ik uit te leggen dat er taken zjn die ik niet kan en wil doen. Zware jobs als waterhalen bij de pomp en bij de put. Of de jongens dat op zich willen nemen en zelf willen controleren of er nog genoeg is. Dan hoef ik niet steeds opdrachten uit te delen. Salieu knikt en zegt dat hij het begrijpt. Tapha zit met een gezicht voor zich uit te kijken dat op vele manieren te interpreteren is. Het kan schaamte zijn, schuldgevoel of zelfs boosheid. Zeg er wat van. Ik vraag wat hij denkt. Niets. Wat hij voelt dan. Dat zo nog minder. Zucht. Dit kan je maar beter laten en overgaan op practische oplossingen. Ik vertel dat we elkaars gelijke zijn ( zij denken in 'elders' - ouderen- ) en dat we kritiek op elkaar mogen hebben. Zij ook op mij. En dat het hier een half Afrikaans, half Toubab huis is. Dat ik me beslist aanpas maar dat sommige dingen echt niet kunnen qua hygiene. En dan te bedenken dat de hygiene-op-zijn-maximum-hier-in-huis ongeveer een tiende is van de standaard die ik thuis handhaaf. We willen niet ziek worden en de hondjes ook niet. Dat gaat erin.
Buurmeisje Jarra heeft wel drie keer geprobeerd tijdens het gesprek binnen te komen. Dan mist ze dit, dan mist ze dat voor de lunch die ze voor ons klaarmaakt. De jongens hebben voor het eerst gisteren zelf groenten op de markt gehaald en ze moet het dus maar met hen regelen. "Where is the supermee?" flirt ze met Salieu. Waar is de witte kool? Tapha schudt zijn hoofd. Hij kreeg heel veel sla mee van de marktvrouw, vervolgens is hij waarschijnlijk daardoor de kool vergeten. En de maggiblokjes? En de peper? En de vis? En de ... en de...
Ik keer mijn hoofd af. Zoek het allemaal maar uit. De rijst met stukgekookte groenten komt me al weken de keel uit. Ik neem wel weer een Kruidvat- vermagerings shake. Niet dat ik af moet vallen. Want dat gaat hier wel vanzelf...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten