20 Oudjaar 2014

 

De laatste dag van 2014 beginnen we met koude Brinta, want te weinig gas om warme havermoutpap te maken voor de jongens en mij. Ik ga het meemaken: zitten in de zon met muziek op mijn hoofd. Helaas ben ik te adhd om ook maar een nummer van Concha Buika uit te luisteren. Mijn hersens blijven op volle toeren draaien. Dit nog maken, dat nog opbergen, zus nog uitpakken en zo nog verdelen. Het is niet anders. Kans op verbranden in de zon heb ik zo niet. Doos na doos kleertjes uitzoeken. Wie heeft welke maat? Hoeveel meisjes heeft het gezin? Schoenen is een probleem. Vooral de grotere maten vanaf 39, want men leeft hier op grote voet. Desalniettemin heb ik aardig wat pakketjes weten te regelen. Namen erop want een hoofd als een zeef. Nog maar net op tijd heb ik het klaar want daar rijdt een witte Landrover de compound op. Mijn lieve Guinee-Bissause familie uit Kartong. Ik leefde met hen een winter lang op de compound van Engelsman Robert. Hij is dan ook zo lief om ze te brengen. "Mama!"valt Arrogi me om de nek. Ik voel haar dikke buik. De vijfde op komst. Ik zeg maar niks. Zeker geld teveel ;-) De kindertjes, Veronica van 9, Ibrahima van 7, Adji van 4 en de kleine Omar van 2. Vooral de laatste heeft de broek aan. Als ik de matten en het speelgoed dat ik op Koninginnedag gescoord heb uitstal in de kamer, is de kleinste de baas. Hij wil alles hebben en slaat zijn zusjes en broertjes van zich af. Arrogi lacht. "Daar krijg je een klauw aan hoor!" waarschuw ik haar. Komt tijd , komt raad zie ik haar denken. Ze geniet van haar kinderen.

De gewoonte hier is om pakketjes die je krijgt domweg aan te pakken. de reden daarvoor weet ik niet, maar ik weet wel dat ik graag wil weten of ik een goede keus gemaakt heb. Dus open ik de zakken en hou de oudste een jurkje voor. Ze vindt het zo mooi dat ze niet ziet dat ze er als een ingepakte worst uitziet. Het is een mollig meisje en het kost me nog aardig wat moeite om het jurkje weer uit te krijgen. "Better for your small sister" leg ik haar uit terwijl ik een veel grotere jurk ophoudt. Ondertussen stampt Ibrahima rond op zijn nieuwe sportschoenen met lichtjes aan de zijkant. Disco!! 

De middag is niet af zonder Nescafe voor ons en limo voor de kids. En een foto natuurlijk voor de mensen die deze kleertjes gegeven hebben. Fantastisch! dank jullie wel! En nu nooit meer in de kledingcontainer gooien maar mij mailen!

Als de kids met hun autootjes door de kamer racen staat de volgende alweer voor de deur. Grote zus Fatou brengt mijn kleinzoon Malang en zijn vriendje Mustapha. Ze heeft haar grote nicht Kumba en een vriendin meegebracht. Wat zijn de meiden volwassen geworden! Veertien was Fatou toen Malang geboren werd.Ze weet het nog maar al te goed. "Sing for us that song please when Malang go asleep, Tineke". Ik zing "Malang heeft op zijn wiegegordijntje" in het Nederlands en eindig met het welterusten! in Mandinka.. "Suto adia Malang!"  De laatste woorden zingen ze mee, zo lief! Een brok in mijn keel. Ik heb ze nog niet gezegd dat ik helaas deze keer alleen kinderkleren heb of er daagt me een doos. Helemaal onderaan staat inderdaad nog een doos met "ongeregeld". We vissen er jurken en rokken uit, jumpers voor de kou en hemdjes met gouden pailletten. Als dank wassen ze voor me af en dweilen de vloer als het speelgoed opgeruimd is.

En Malang die me zo vreselijk gemist heeft? Verlegen leunt hij tegen me aan, verliefd bijna. Zijn dag kan niet meer stuk. De mijne ook niet.