Zelf-doen! Zelf-doen! waren zo ongeveer mijn eerste woorden als ik wijlen mijn moeder moet geloven. Gek werd ze ervan. Niets mocht ze voordoen of uit handen nemen. Ik wilde het zelf uitvinden. Nog niets veranderd blijkt weer eens. Eerst wil ik uitvinden wat er gebeurt als ik hier in huis dingen volgens mijn eigen Europese normen doe. Werkt het niet dan moeten we het veranderen. Best wel omslachtig blijkt nu. Eerst ga je uitleggen hoe ze op matrassen moeten slapen in de hoop dat ze dat onthouden en later vind je de dekens buiten in het zand en liggen ze op kale - nu nog schone - matrassen. Je moet dit niet willen blijkt nu. Pas je direct aan en ga niet eerst proberen hen aan te passen. Want het kost je heel veel stress en frustratie.
Buitenlanders die hier wonen hebben een systeem. Als je jongens hebt die voor je werken dan wonen die niet in je huis. Een apart huisje is het meest gangbaar en dat hebben we van de week ook besproken. Daar kunnen ze in alle rust en onrust hun leventje leiden volgens hun eigen Afrikaanse cultuur. Nu er aan het huisje nog begonnen moet worden moeten we een oplossing zoeken tot die tijd. Ik leg het aan Omar voor. De tent? Geen optie, want ze zullen er met messen en scheermesjes hun gang gaan. Het hoofdhaar scheren, een stick snijden om sinaasappels mee te plukken.. noem maar op. Ze zullen nooit begrijpen dat de tent geen echt huis van steen is, maar van stof. Oke, wat dan? Ik vraag het Tapha. Slaperig kijkt hij wat rond. "They are under you, so you take a decision I think?" Echt enthousiast reageert hij er niet op. Misschien wil ik te snel en moet ik wachten tot na het ontbijt.
Onder het ontbijt vertel ik de jongens alvast dat we het anders moeten gaan doen. Ik vertel ze eerst dat ik ze heel erg mag en dat we nu eenmaal van verschillende culturen zijn. Dat we bovendien allemaal fouten maken. Maar dat het de bedoeling is dat je daarvan iets leert. Saynee zit diep weggedoken in zijn capuchon naar de grond te turen. Buba hangt wat achterover. "Translate please" zeg ik tegen Tapha, want Buba kan zich altijd onttrekken aan enig comment onder het mom van "ik spreek Frans". Uiteindelijk neem ik maar aan dat ze het begrijpen. Ze hebben een luxe-leventje hier vergeleken met andere jongens. Alles kan en alles mag bijna. Ze zijn volledig in de kost. Het enige dat nu nog moet is mezelf ervan overtuigen dat ik ze niet slecht behandel als ik ze niet langer in huis wil hebben. Inmiddels heeft Tapha besloten dat ze 's avonds naar hun eigen huis moeten om te slapen. daar schijnt niets mis mee te zijn. Omar adviseerde me dat ook al.
Maandag beginnen we met blokken maken voor hun huisje. Volgens de metselaar kunnen ze er binnen een week in. Zucht. Het zal allemaal wel goed komen maar het zou handiger zijn als ik - nog meer dan ik al doe - me laat informeren naar de lokale gewoonten. Dat zou een hoop gedoe en 'stress' schelen.
En onze Sally??! Die heeft vannacht vier kleine hondjes gekregen. Gisteren toen ik ziek in bed lag kwam ze naast me op het matje liggen en was er niet vanaf te krijgen. Ze weet dat ik haar altijd aanhaal en dus was het aan Tapha om haar weg te jagen. Naast de put lag een hoop hooi. Daar is ze in gekropen en daar ligt ze nu vredig met haar baby's. Van Saynee moest ik vlees kopen. Want dat geef je ook aan vrouwen die net bevallen zijn. Zelf vind ik dat niet echt een vergelijk, maar Sally is me wat waard. En dus mag Saynee voor 100 dalasis ( veel!) vlees voor haar halen. Vier hondjes erbij, het kan nog gezellig worden hier ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten