28 Kommer en Kwel

Woensdag 14 januari
Kommer en kwel. Nergens goed voor, dacht ik toen ik me plots realiseerde dat het veelal de inspiratiebron geweest is van vele grote schrijvers. Neem Thomas Mann die "De Toverberg"schreef tijdens zijn verblijf in een Zwitsers kuuroord vanwege zware tuberculose. Of August Willemsen die "De Val"schreef tijdens zijn verblijf in een revalidatiecentrum en voor hem destijds tevens afkickkliniek. En zo kan ik er nog wel een paar opnoemen.
Over geluk schrijven is in mijn ogen zoveel minder interessant. Het verveelt al gauw en -  sorry dat ik het zeg - maar doet vaak niet onder voor de Bouquet-reeks.
Nee, dan ellende. Ik lust er wel pap van ;-) Ik kan uitgebreid vertellen over het wel en wee op de ziekenhuiskamer waar ik inmiddels met drie ander kotsende, rillende en kreunende vrouwen lig. En dan toch nog lol proberen te maken. Ik hoef de dames van het bezoek maar een compliment over hun dress te maken en ze zeggen direct "you can have it". Dat het tevens een compliment is aan de enorme billenpartij die pront onder het jakje uitsteekt, zeg ik maar niet. Het jakje van geel met zwarte noppenkatoen draagt ze strak over de forse borsten en flinke armen. Strak in de taille ingesnoerd waaiert het vervolgens vrolijk uit boven de strak over de billen getrokken rappa. Kunst.


Vanmiddag kreeg Tapha 'lunch' aangereikt door de verzorgende dochter van de overbuurvrouw. Een volle schaal met rijst. Ik moest er vooral van mee eten maar walgde ervan. Ik zei "njato njato - later-later" en draaide mijn hoofd zo snel mogelijk weg van het eten.
Ze moeten vreselijk lachen als ik Mandinka spreek. Zelf denk ik dan meteen dat ik het  wel niet goed zal zeggen, maar het tegendeel is waar volgens hen. Toen de dokters en verplegers vanochtend hun ronde deden en me vroegen hoe het ging, antwoordde ik automatisch in het Mandinka. De ogen van de verplegers-in-opleiding  puilden bijna uit en grinnikend verscholen ze zich achter elkaar. Hilarisch!

Het papier is op. Ik heb een velletje gekregen van de dienstdoende arts, maar dat is te klein om een heel verhaal neer te pennen. Ik kon niet slapen en dan schrijven de verhalen zichzelf in mijn hoofd. Het kom vast allemaal wel goed, maar blijft dat ik malaria mijn slechtste vijand niet toewens. De injecties en infusen. De vieze pillen, de wc die me doet denken aan Sally's nestje, het heeft allemaal niet de schoonheidsprijs maar ik doe het ermee. En doe mij de volgende keer maar een gewone griep..