Zucht. Weer iets kwijt. Op zich niks bijzonders, ware het niet dat alles wat ik inbreng uiterst interessant is. Dat in combinatie met het geen respect hebben voor andermans spullen maakt me bezorgd. Stelen kun je het niet altijd noemen, hoewel we daar zojuist weer een mooi staaltje van gezien hebben. "I need it" wordt er gezegd, en daarmee moet je het dan maar doen. Weg is weg. Gelukkig hebben we het WakaWaka radiootje terug gevonden op de bodem van de jeep. Maar het is een goede waarschuwing. Alles blijft in huis en de mensen blijven buiten. De gelegenheid maakt hier absoluut de dief.
Gisteren kwam Salieu geschokt vertellen dat zijn geld gestolen was. Nog schokkender werd het verhaal toen we van hem begrepen dat hij met Buba - een van Taphas apparentes en een van de jongens die hier in huis woonden tot voor kort - in een kamer geslapen had en dat diezelfde Buba 's ochtends in alle vroegte vertrokken was naar Casamance in Senegal. Met Salieus geld dat hij met keihard werken bij mij had verdiend. Hoe kun je je vergissen in iemand. Ik mocht Buba, ondanks al zijn stommiteiten die me goud geld kostten. Hij mocht als enige op mijn fiets omdat hij een handicap aan zijn heup heeft na een val. Gewoon vertrokken zonder iets of iemand iets te zeggen met het geld van een ander. En dan te bedenken dat hij hier in huis overal bij kon, want de kluis tevoorschijn halen leek me niet nodig gezien het geld dat hier wegstroomt. In het huis weliswaar, maar toch.
Zucht. Het blijft zoeken naar een middenweg: de mensen half vertrouwen en proberen de goede van de kwade te scheiden. Ik wil niet vooringenomen zijn, maar zal desondanks rekening moeten houden met de mentaliteit hier. Afgezien van het geen respect hebben voor andermans spullen, 'zorgen voor' is een minstens even groot probleem. Dat er dingen hier in huis zijn die 30 soms 40 jaar oud zijn is in de ogen van mijn mensen bijna magisch. Zelf laten ze alles slingeren en ruimen niets op. Soms lijkt het luiheid, soms desinteresse. Maar altijd komt het neer op kapotte spullen, kleren, fietsen en wat al niet. "My bike is broken" hoor je dan. En hoe dat komt? "Oh, de kinderen speelden ermee en toen lag hij naast het vuur en Bang! alle banden ontploften. En nu moet ik het hele eind lopen naar het dorp." Ik moet mezelf vermannen om geen geld voor een nieuwe band te geven. Niet doen Tien! Als ze zelf niet voor hun spullen kunnen zorgen hebben ze pech.
Pech. Zo is het maar net. En het Afrikaanse leven gaat gewoon weer verder. Ook zonder fiets.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten