26 Schatje

Het is half acht in de morgen. Ik wil de zon zien opkomen maar vermoed dat ze achter de strak grijze lucht zit want het is wel al licht. Wolken? Gistermiddag kwamen ze opeens. Weg zon. De oranje gloed over de bananenplanten blijft dus even uit. Een haan kraait ongeduldig. Sally wringt zich uit haar 'hokje' buiten om mij te begroeten. Ze kan zo blij zijn en tevreden. En waakzaam, want ze heeft vier baby's. Hier snauwt men "Atsja!!" tegen honden om ze - om wat dan ook - weg te sturen.  Ook Tapha bijt haar een Atsja!! toe als ze vrolijk op het dekbed afstormt waar hij in weggedoken ligt. Ze wil hem juist goedemorgen zeggen in bed. Ik leg dat hem uit en lief krauwt hij haar over haar koppie.
Ik kruip terug in bed met de volle laptop. Een mooi verhaal schrijven, halt aan ellende en/of frustratie.  Elke dag brengt iets nieuws, zo ook vandaag. We krijgen logees. Dat zit zo.

Toen we van de week een dagje in Senegal waren bij MbaFatou en haar familie, wist dochter Ndaye me al te vertellen dat de meisjes - 14 en 7 jaar - zeker een keer 'for weekend' zouden komen. Lachend schudde ik ja en dacht dat dat mijn tijd wel zou duren. Maar een dag later belde ze me al op. "Next weekend is allright Tineke?" Denk denk denk, ik heb toch geen agenda? En wat zou er op het programma moeten staan zodat ze niet kunnen komen? Ik kon geen reden bedenken en dus zei ik ja. Het is vrijdag vandaag en het weekend begint na de prayers. Ndaye neemt ze mee vanuit Dioloulou, het dorp waar ze net over de grens van Gambia wonen, en belt zodra ze in Brikama zijn, zodat ik ze daar op kan pikken.

Ik kan weinig tegen Ndaye inbrengen. Zo gek (psychotisch) als ze vier jaar geleden was toen ze op alle-dagen van Robbie liep, zo vrolijk en ondernemend is ze nu. Tot voor kort werkte ze als teacher Frans op een soort mavo. Nu is ze begonnen om haar studie Frans aan de universiteit af te ronden. Huh? denk ik, een universiteit in Brikama, het uit de kluiten gewassen dorp waar ik de wekelijkse boodschappen doe?  Ze legt me uit dat daar een soort dependance van de Universiteit in de hoofdstad is gekomen.  Haar man is teacher in Dioloulou en zal waarschijnlijk voor de kosten opdraaien, want van een sponsor is geen sprake.

Elke dag neemt Ndaye trouw haar psychose-pillen. Dat heeft geleid tot een wereld van verschil. Al direct zie je dat aan haar lijf, kogelrond met een fors naar voren stekende buik. "No, I am not pregnant" lacht ze me toe. "Its the tablets and I like eating."  Als ik tijdens het kleding uitdelen een bruine wijde rok ophoudt trekt ze die bijkans uit mijn handen om even later trots erin te verschijnen.Waar wij proberen onvolkomenheden te verbloemen doet Ndaye nog een extra duit in het zakje. Over de rok, om de buik, heeft ze nog eens een extra kralenketting gedaan, zodat die niet langer te missen is. Ze danst rond als een mannequin en showt met chique handgebaartjes: "Look Tineke, how nice!" Met haar ronde wangen en stralende ogen onder een olijk ogend fluwelen mutsje, pakt ze me in. "Je bent een schatje!" roep ik. "A schatje? what is that?" Ik leg haar uit dat ik iedereen die ik lief vind een schatje noem. Tapha, maar ook de hond Sally, en zij dus ook. Ze danst naar haar man die verderop tegen het huis geleund zit, wringt zich naast hem op het veel te kleine bankje en kust hem  gierend van het lachen op de wang. "You are my schatje!!" De man, verlegen onder zoveel plotselinge openbare aandacht, glimlacht onzeker.
"You should tell him: no more babies! He wants a girl with the name Tineke" spoort ze me aan. Ndaye weet als geen ander dat ze daar niet meer aan moet beginnen. De kans op weer een psychose is te groot. Ik bevestig het en bovendien.. er zijn nu vijf Tinekes naar Tien1 en mij vernoemd. Dat lijkt me echt genoeg.
Vanmiddag zie ik haar dus weer als ze de meiden in Brikama aflevert. Waar gaat zij dan naartoe? Of komt ze soms ook logeren?! Ahum! We zullen het zien, maar het zal me niet verbazen. Goed weekend allemaal!