Anderhalf uur ben ik weg om verf te halen en het leed is even niet meer te overzien. Doodleuk - met armen en gezicht vol witte verfspatters - staat Salieu met fiets ons op te wachten aan de hoofdweg. 40 kg verf is niet te tillen, dat moet op de bagagedrager. Waren we op de heenweg met mijn jeep, de terugweg moest per bush taxi. Zware emmers bovenop en Lamin en ik samen geperst op een gammel bankje. Tapha had de jeep nodig om zijn ouders - flink wat dorpen verderop - te vertellen dat we donderdag gaan trouwen.
Goed, Salieu dus. " What are you doing?" vraag ik hem ongerust, wijzend op zijn ondergeverfde bruine armen. Want hoe kan je nou verven als er geen verf is?! Voor Salieu geen probleem. In zijn ijverigheid - ik had hem op zijn kop gegeven dat hij steeds kortere dagen maakte - was hij maar vast begonnen de buitenkant van de roundhut met ongebluste kalk te witten. Geheel Amsterdams ontsnapte me een FUCK?!! De rete dure buitenverf die we gisteren aangeschaft hebben kan beslist niet over dit soort zooi, goed voor binnen maar een ramp voor buiten. Sjokkend in de hitte achter de fiets heb ik nog flink staan foeteren, eindigend met een dreigend "you wash it all out!" en zo leek ik toch nog op een slavendrijver vrees ik. "More water! More more water!" Poetsend en plonzend kwam beetje bij beetje het witsel er weer af en doordrenkte de harde grond met witte plassen water. Uiteindelijk heb ik ze de opdracht gegeven naar de stucadoor te luisteren en slechts te doen wat hij zegt: "put cement with water over it".
Zucht. De stress neemt hand over hand toe. Het huwelijk kunnen we met moeite binnen de perken houden. Deze wil voor het halve dorp koken, die wil voor honderd man baobab juice maken en een ander laat het liefst een enorme muziekinstallatie aanrukken. Je hoeft je niet af te vragen wie dat moet bekostigen. Gelukkig was ik niet de enige die de bui zag hangen. Oumi fluisterde me in het oor dat de hele Jola gemeenschap op zal komen draven om zich tegoed te doen aan de enorme schalen met rijst, couscous, groenten, kip en wat al niet. "Say no Tineke. Stop them!" Ik doe niets liever. Tapha doet de ceremonie donderdag om vijf uur met alle mannelijke familie, vrienden en
kennissen. De vrouwen mogen gezellig met mij aan de Baobab juice. En daarmee moet het klaar zijn.
Tapha gaat nog wel even een nieuwe kaftan kopen. Leuk in dezelfde kleur als mijn jurk? Hij kijkt me verbaasd aan. " I choose nice colour!" Het zal me niet verbazen als hij in fel roze verschijnt. Want de mat die hij laatst kocht zou met zijn roze en lichtblauw niet misstaan op een tienerkamer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten