De stand van zaken. Ik woon in een huis met een man en zijn twee 'aparentices', Tapha's hulpjes op de las-werkplaats. Fluisterde ik Tapha nog voor dat we naar de Roundhut verhuisden in zijn oor, dat we hier lekker met ons tweeën gingen wonen, nog dezelfde avond vond ik dat we zijn jongens niet weg konden sturen midden in de nacht. Wel goed om altijd op te passen hier, maar als wij er zouden zijn moesten ze maar oprotten? Nee dus. En zo hebben we opeens een 'family' met de negentienjarige Saynee en - Help! want Frans sprekende - Buba van zesentwintig. Het kan raar lopen. Of het zo zal blijven weet je nooit. Als het een van ons de keel uithangt zijn ze zo weer verhuisd naar de plek waar ik tot nu toe met Tapha woonde. Op twee matrassen na is zijn kamer leeg. De familie mist ons, maar wij hebben het te druk om hen te missen. Alles moet uitgepakt en een plaatsje krijgen. Maar aangezien er nog geen kasten en/of planken zijn kun je het best de boel in dozen laten.
De keuken daarentegen is 'uitgepakt' en een feest met het vierpitsgasstel dat ik van de week van een vriend overgenomen heb. Dat er een pit ontbreekt kan me niet deren want nog altijd twee meer dan we hiervoor hadden. De afvoerpijp lekt weliswaar maar ik kan desondanks mijn geluk niet op met het roestvrijstalen aanrechtje dat Rob in Nederland zo mooi in de lak gezet heeft. Of dat zo mooi zal blijven is nog maar de vraag. De metselaar kwam er niet uit hoe hij de tegels er op aan moest sluiten en dus loopt er nu een gezellige goot rond het aanrechtje waar water in blijft staan. Twee culturen op een kussen, daar ligt de duivel tussen. In dit geval water.
Inmiddels is het huis ontwaakt. Zachtjes sluipen de jongens naar buiten. Mijn zojuist ontwaakte 'man' - sorry, maar hem mijn man noemen is de enige manier om aan getrouwd zijn te wennen - giet het inmiddels kokende water in de klaarstaande thermoskannen en zet een heerlijke kop Nescafe naast me neer. Ik zit voor het raam met uitzicht op de put. De zon staat laag en de jonge bananenplanten werpen lange schaduwen. Sally snuffelt wat rond en de jongens staan bij de put. Ze rekken zich uit, babbelen wat met Tapha en krijgen van hem de opdracht de planten te bewateren. Maar Buba is nog niet wakker. Hij hangt loom tegen de paal bij de put, zijn maatje Saynee - relaxed de armen over elkaar - maakt ook al weinig aanstalten om de emmer in de put te laten zakken.
Dit is 'vrede op aarde' denk ik opeens. Zo'n rust, zo mooi, dat het er zo uit zou zien als we hier gingen wonen kon ik niet bedenken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten