Je kan erop wachten. Op het moment dat je in elkaar klapt na veel te hard werken en te weinig slaap. Vandaag is het zover. Niet helemaal onlogisch na een eerste dag en nacht in de Roundhut. Voor het eerst een heerlijk bed. Niet langer op de grond tussen akelig prikkende reuzenmieren. Daarentegen een stap terug qua elektriciteit. Geen namelijk. Terug naar kaarslicht en kerstverlichting op battery.
Wakker worden op Kerst was vegen, dweilen en nog veel meer dweilen want overal cement. Heel even hoorde ik een vogeltje "coconut-coconut" roepen bij het wakker worden. Maar al snel stond de metselaar alweer voor de deur om verder te gaan met de veranda. Opstaan, niks geen vogeltjes luisteren, koffie maken! En zeven stokbroodjes met sardines, ei en mayo maken. Want het is Kerstmis en dat zullen ze weten.
Nee, ik zal het weten. Mijn lijf wil niet vooruit, mijn hoofd zit vol met stof en ik kan steeds minder goed de boel onder controle houden. Onmachtig en gefrustreerd en vooral moe. Vreselijk moe.
De bezoekjes aan mijn twee families hier - altyd vrolijk en enthousiast - verlopen koeltjes. Er worden pillen getoond in de hoop dat ik financieel bijspring. Het gaat dan ook over schoolgeld en vervoer en lunch waarvoor geen geld zou zijn. Ik kan geen reactie meer opbrengen en zucht. Als ik merk dat mijn enthousiasme voor wat-dan-ook volledig verdwenen is besluit ik het bezoek met "En kaa taa.. Lets go!"
Ik heb mijn 'plicht' gedaan en twee bananendozen vol kinderkleding, ballonnen, tandpasta etc etc gebracht. En nu wordt het mijn tijd.
Uitgevloerd op bed met een bord knekels van kip op een matras van koude spaghetti hou ik het even helemaal voor gezien. Een pilletje en keihard slapen. Dat is het enige dat ik nog wil. En thee. Daar zorgt mijn nieuwbakken husband voor. Heerlijk!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten