Al sinds de ochtend is het een drukte van jewelste op de
aangrenzende compound van vader AduBoy en moeder Mai. Op het achtererf wordt
gesneden en geschild, geroerd en gestampt door tientallen vrouwen in
felgekleurde dresses met lappen voor als schorten, om iedereen van ontbijt en lunch te voorzien.
"Monoo' is de pap die na de ceremonie 's ochtends om 10 uur rond gedeeld wordt.
Het lijkt nog het meest op gortepap met een saus van groundnuts (soort dunne
pindasaus) Mmmh!.
De ceremonie bestaat net als op onze trouwdag uit veel
dorpsoudsten en alles wat daar bij hoort aan zingende griots en schreeuwende
'elders'. Ik geloof dat het schreeuwende drietal van oude heren met weinig
tanden, elke ceremonie afgaat om op te luisteren met hun kabaal. Om daar dan
vervolgens geld voor te eisen van de omstanders. De briefjes van vijf en tien
dalasis vliegen in het rond. De een heeft nog niet geïnd of de ander staat al
weer voor je neus met een bedelende hand; prima, maar wat heeft ze gedaan dat
ik geld moet geven? Af en toe vraag ik nog naar het waarom, maar steeds meer
laat ik het bij wat ik zie en probeer niet eens meer te interpreteren. Niets is
toch wat het lijkt.
Terwijl de ..??.. een toespraak houdt op de mat voor het
huis - alle mannen er weer omheen in een carré - wordt elders op het erf de
baby geschoren door een mannelijk familielid, misschien wel een opa, of een
oom, je weet het niet. De in dikke doeken gewikkelde baby ligt als een pakketje
in de armen van een oude vrouw. Ze keert het kwetsbare koppetje naar het
scheermes toe en zorgt dat er geen haartje overgeslagen wordt. Naast haar
zitten nog wat oudere vrouwen op de mat in het zand. Plat op de kont met de
tanige benen en gespierde voeten recht voor zich uit. "Tineke Five"
wordt er geroepen en het is tijd om te dokken. "Vergeet ons niet!" roept
een vrouw vanachter op de kookplaats. "We want too!" Ik sjok maar
weer eens naar binnen op zoek naar passende briefjes. Want het gebaar lijkt
belangrijker dan de inhoud. Op zijn Europees geef ik iets voor de baby : zo'n
speeltje dat je in de box kunt hangen, met een spiegeltje en wat rammelaartjes.
Moeder Mai kijkt verrukt. Ze lijkt het niet eerder gezien te hebben. Overigens
is ze allerminst het middelpunt van belangstelling. Ze zit in het huis of
slentert wat verlegen rond. Ze is ook niet echt nodig om het feest te laten
slagen.
Als het tegen zonsondergang loopt hoor ik de eerste drum: een
vrouw slaat op een pandeksel. Er voegt
zich een vrouw met een jerrycan bij. De band is gevormd. Uitzinnig worden het
deksel en de jerrycan betrommeld. Steeds opzwepender klinken de 'drums'. Er
wordt een kring gevormd en de een na de ander springt in het midden om met hoog
opgestoken knieën en stuiterende voeten zijn of haar dansje te doen. Gewoon even
laten zien wat je kan, applaus, gejoel en de volgende mag. Partytime!!!!
Rustdag omdat ik niet meer kon. Even geen Roundhut. Even
geen tegels en cement halen. Gewoon even rust. Nou jaa...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten